Pomysłowe "Wdowy"

„Wdowy” swoje miejsce w historii teatru zawdzięczają dwóm inscenizacjom – warszawskiej Erwina Axera i krakowskiej Józefa Opalskiego oraz Anny Polony. Ten powstały na początku lat 90. ubiegłego wieku dramat, którego próżno szukać w „Dialogu” upodobały sobie także rozmaite grupy teatralne w całej Polsce (naliczyłem kilkanaście wystawień). W naszym Teatrze po tę sztukę sięgnął Kamil Bzukała ze swoim „Tartakiem”.

„Bzyku” ma na „Wdowy” pomysł i jest w nim konsekwentny. Scenografia, kostiumy, rekwizyty, muzyka, światło – wszystko podporządkowane jest temu, mającemu swoje uzasadnienie, zamysłowi inscenizacyjnemu. Reżyser dopisuje także finał, który nie tylko pozostaje w zgodzie z całością spektaklu, ale sprawia również, że mniej boimy się tego, co nieuniknione.

Joannę Skalińską i Melanię Jurę pamiętamy z kapitalnych ról szekspirowskich („Poskromienie złośnicy”) w „Bohomazowym drzewie” (pierwsza z nich zachwycała również w „Świście Ostatecznym”). W tej pełnej złośliwości słownej szermierce bohaterek aktorki udowadniają, że świetnie rozumieją tekst, a także pozwalają w pełni wybrzmieć zawartemu w nim humorowi. Przeciwwagę dla pochłoniętych językowym ping-pongiem Wdowy Pierwszej i Wdowy Drugiej stanowi milcząca Wdowa Trzecia (w tej roli niesamowicie ucharakteryzowana Klara Grelowska).

W spektaklu również panowie mają swoje popisowe fragmenty. Owacja na stojąco należy się Kacprowi Staszkowi (Pan Drugi) za powiedziany bezbłędnie wywód na temat symetrii kawiarnianych stolików (rozwiązanie zagadki, na kogo ucharakteryzowano aktora, pozostawiam widzom), a także Maciejowi Pierzchale (Pan Pierwszy) za opowieść o spotkaniu z krokodylem. Nie sposób także nie wspomnieć o Kamilu Bzukale, który w roli Kelnera nieodparcie kojarzy się z Truffaldinem w „Słudze dwóch panów”.

Kilkanaście lat temu Agnieszka Olsten powiedziała, że dzisiaj nie sposób wystawiać Mrożka, ponieważ pisze on pełnymi zdaniami. „Bzyku” z grupą teatralną „Tartak” udowadnia, że jednak można i to z bardzo dobrym skutkiem.